Święty Romuald

Święty Romuald (wł. San Romualdo), również Romuald z Camaldoli (ur. ok. 951, zm. 19 czerwca 1027 w Val di Castro koło Ankony) – założyciel zakonu kamedułów, opat, święty Kościoła katolickiego.

Biografia

Romuald był synem księcia Rawenny. W literaturze historycznej panują rozbieżności, co do daty urodzenia Romualda. Niektórzy uściślają jego datę urodzenia do 952 roku.

Prowadził w młodości zwyczajne dla jego stanu życie hulaszcze i pełne uciech. Zmuszony przez swojego ojca Sergiusza do sekundowania w pojedynku był świadkiem, gdy ojciec zabił przeciwnika. To wstrząsnęło Romualdem i postanowił odpokutować czyn ojca. Uciekł do klasztoru benedyktynów św. Apolinarego w pobliżu Rawenny. Po trzech latach porzucił zakon. Przyłączył się do mnicha Maryna, który miał pustelnię na lagunie koło Wenecji. Obaj udali się wraz z dożą weneckim Piotrem Orseolo na pogranicze Francji i Hiszpanii do opactwa benedyktynów Saint-Michel de Cuxa, gdzie doża założył erem. Cesarz Otton III mianował go opatem, jednak Romuald porzucił ten urząd i wrócił do Włoch, gdzie w 1012 założył w Camaldoli nowy zakon pustelniczy kamedułów, odznaczający się wyjątkowo surową regułą. Romuald zapoznał się wówczas z pismami i żywotami egipskich ojców pustyni i na tej podstawie stworzył własną wizję życia pustelniczego. Zamieszkał w małej drewnianej celi. Mnisi mieszkali w odosobnionych celach, praktykowali bezwzględne milczenie i ustawiczne posty.

Jego relikwie pozostawały w opactwie do 1480, następnie zostały przeniesione 7 lutego 1481 do kościoła kamedułów św. Błażeja w Fabriano (wł. chiesa camaldolese di San Biagio a Fabriano), gdzie znajdują się do chwili obecnej.

Papież rozszerzył kult Romualda z Camaldoli przez kanonizację równoważną.

W 1595 roku Klemens IX nakazał wspominanie świętego w dniu przeniesienia jego relikwii (7 lutego) z uwagi na szczególną pamięć innych świętych Gerwazego i Protazego przypadającą 19 czerwca. Dopiero Sobór watykański II w reformie liturgicznej (1969) przywrócił wspomnienie św. Romualda w dzienną rocznicę śmierci.

W ikonografii święty przedstawiany jest w białym habicie kamedulskim, czasem w czarnym benedyktyńskim z księgą w ręku lub modelem pustelni.

Jego atrybutami są: czaszka, otwarta księga, kij podróżny, laska.